NO LOVE LOST

bir zamanlar.. çok olmamıştır aslında, ama zaman algısı yanıltır bazen.. sadece bir zamanlar...alice dolaşıyormuş ormanda ve domuz pisliği varmış bileklerinde. kurtulmaya bakıyormuş, burnuna kadar batmadan, etini yediği fahişelerin pisliğine. çünkü öyledir ki, yüzünü göremezsiniz ağaçların ayağınızdaki ıslaklığı hissediyorsanız eğer. sığınacak bir kulübe bulmuş.. yağmurun iyice artttığı zamanlarmış, alice'in gök yüzü karanlıkmış. bir mum ve ışığı sıçramış yüzüne, yansımasını görmüş pencerede , canı yanmış..kulübenin kapısı açılmış, içeri yaşlı biri girmiş aniden. Yaşlıymış, hem de gençmiş. Zayıfmış hem de güçlüymüş. ne alice ne de o kurtulabilmiş çelişkilerden. hiç bir şey bilmiyorlarmış, bildiklerini de inkar ediyorlarmış belki.. ne kadar süre geçmiş, bilememişler hiç. ama ayrılamaz bulmuşlar kendilerini kulübeden.. aşıklarmış, deli gibi.. sonra..
rüzgar alice i çağırmış
toprak alice i çağırmış
kuşlar alice i çağırmış
ağaçlar çağırmış alice i
hadi gel oyna diye
masumiyet timsali
yalan!
alice istememiş hiç gitmek, istememekten de öte yapamazmış zaten... yaptırmışlar.. yalan söylemiş o'na, canı yanmasın diye, yağmurun bitmesini bekliyordum, zaten gidecektim demiş.
O ağaçları kesmiş
O kuşları avlamış
O sinirli adımlarıyla ezmiş toprağı..
O hayatına devam etmiş
Alice rüzgara karışmış.
Her akşam bir daha ölmüş
Alice!
Masumiyet timsali
değil
o mu masumiyet timsali peki?
inanmadığı bir yalana boyun eğdi.
yalan!
alice öldü.
ölüyor
ölecek
masumiyet öldü.